To moje pierwsze fanfiction, o nieee....
(To się nazywa "Janusz gimpa")
*********************************************************************************
Los Angeles, 22.06.2009 r.
Droga Susie!
Susie, Susan, Suzy,
Susanne… Jest mnóstwo wersji tego
pięknego imienia, którego przecież tak nienawidziłaś. Minęło tyle lat, a ja w
dalszym ciągu nie potrafię zrozumieć dlaczego. Nie bez powodu umieściłem je w
trzech moich piosenkach. Ale… Nie gniewasz się za „Superfly sister”, prawda? W
każdym razie, mam ogromną nadzieję, że się za nią nie gniewasz…
Chciałbym Cię
serdecznie przeprosić za tak nietypowy wstęp. Wierz mi, droga Susie lub nie,
ale naprawdę nie potrafiłem inaczej. Zasiadłem do pisania tego listu w
ostatniej wolnej chwili przed kolejną próbą do trasy. Proszę tylko o
wyrozumiałość, jeżeli mój potok słów wyda Ci się mało sensowny. Myślę też, że
na samym początku powinienem jednak wspomnieć o celu jego pisania, ale o tym za
chwilę.
Nawet jako osoba z
sercem dziecka zdaję sobie sprawę z tego, iż są rzeczy, do których trzeba
czasem podchodzić poważnie. Moja dziecinna i naiwna natura nieraz próbowała
mnie zgubić. Tak bardzo pragnąłem być kochany, a zamiast tego nadszarpnięto
moją reputację. Prawda jest taka, że byłbym idiotą, gdyby tylko kwestia
reputacji zawadzała mi w drodze do szczęścia, którego nigdy nie osiągnąłem. To,
co zamierzam poruszyć dręczy mnie nieustannie od momentu, kiedy ostatni raz Cię
widziałem, Susie.
Ile serca włożyłem w
starania, aby zapomnieć o Gloucestershire, mogę wiedzieć tylko ja. Jednak nie
potrafiłem tego zrobić. Im bardziej próbowałem odepchnąć od siebie tęsknotę za
hrabstwem, tym jeszcze bardziej cierpiałem.
Pamiętasz wakacje w roku
1990 spędzone w Cheltenham? Przepraszam, to było pytanie retoryczne. Chyba
trudno ich nie pamiętać. Tamte okolice, to dla mnie najpiękniejsze miejsce na
świecie. Może to właśnie dzięki „tym wspomnieniom” są tak szczególnie ważne.
Gorącymi popołudniami, kiedy słońce paliło niemiłosiernie, plotłem Twoje długie,
złote włosy w warkocze. Żartowałaś czasami, że gdybym nie został piosenkarzem,
mógłbym być jeszcze lepszym fryzjerem. Kto wie, czy nie miałaś odrobiny racji?
Teksty napisane przez
Ciebie przechowuję do dziś. Nie śmiałbym ich wyrzucić. Czuję, jakby były mi
przeznaczone, dlatego nigdy nie opublikowałem żadnej z tych piosenek. To chyba
dobrze, prawda? W każdym razie czułem jakąś blokadę, żeby to zrobić. To do mnie
bardzo podobne, ale jak się domyślam, zdążyłaś już poznać moją mentalność na
tyle, że nie muszę Cię o tym uświadamiać.
Teraz wspominam
Cheltenham z uczuciem goryczy, chociaż żadnego miejsca na Ziemi, no, może poza
Neverlandem nie pokochałem nigdy tak mocno. Jednak musiałem wyjechać. Myślałem,
że opuszczając Ciebie znajdę ucieczkę. Po trzech latach naszej znajomości
zdecydowałem się na krok, który odcisnął piętno na moim późniejszym życiu. Co
takiego zrobiłem światu, skoro później wszystkie starania i chęci obróciły się
przeciwko mnie? Dałem ludziom to, co zawsze było dla mnie najcenniejsze –
muzykę, ale znaleźli się ci, którzy zapragnęli to wykorzystać. Jak już
wspominałem, jestem naiwniakiem. Jakimś cudem zniosłem wszystkie pozostałe
plotki, ale gdy zrobili ze mnie pedofila, coś we mnie pękło. Tak po prostu.
Wtedy to piękne miejsce,
gdzie spędzałem czas wolny, nagle straciło cały swój urok. Nie potrafiłem
jednak o tym mówić. Dusiłem wszystko w sobie, choć tak naprawdę potrzebowałem
czyjejś rozmowy.
Tamten świat tak
strasznie różnił się od współczesnego! Wtedy niektórzy ludzie byli albo dobrzy,
albo źli. Teraz przeważają ci drudzy. Nie wiem dlaczego o tym piszę, ale przez
te wszystkie lata, miałem wokół siebie tak naprawdę niewiele osób godnych
zaufania. A tę pustkę, która wypełnia moje serce jak cios za ciosem w czasie oskarżeń,
trzeba przecież jakoś zapełnić.
Kim jesteśmy dziś dla
siebie, Susie? Na pewno nie tymi samymi osobami, co wtedy. Ty masz może parę
lat po czterdziestce, za to ja w tym roku kończę 51. Każde z nas rozeszło się w
inne strony. Nie mam pojęcia, kim jesteś teraz. Może wyszłaś za mąż albo
zupełnie o mnie zapomniałaś? Mogło Ci się wydawać, że przez ten cały czas
szedłem własną ścieżką i porzuciłem wspomnienia naszych pierwszych spotkań w
Gloucestershire… Ale to nieprawda. Długo szukałem podobnego szczęścia jak tego
przy spotkaniach z Tobą, ale nie zaznałem go w żadnym z dwóch nieudanych
małżeństw. Oszukiwałem sam siebie. Wiedziałem, że po 1993 roku upadłem najniżej
jak potrafiłem. Mimo to z iskierką nadziei w sercu pamiętałem o Tobie, choć
wkrótce na głowie pojawiły mi się też inne sprawy.
Po procesie losy mojej
kariery stały pod wielkim znakiem zapytania. Miałem dość wyrządzonych mi
krzywd. Rany w końcu dały się jakoś zagoić, lecz blizny… Blizny pozostały już
chyba na zawsze. Na pewno słyszałaś o trasie pożegnalnej, kończącej mój
oficjalny związek z muzyką. Bardzo chciałem, żeby „This is it” niosła ze sobą
coś niesamowitego. Gdy ma się umysł perfekcjonisty, wszystko musi być dopięte
na ostatni guzik. To dla mnie ważne, by w jakiś sposób przypieczętować schyłek
twórczości.
Ostatnimi czasy,
mnóstwo ludzi przewija się wokół mnie. Spotykam się z osobami, z którymi przez
całe wieki nie utrzymywałem kontaktów, a wraz z nimi wracają wspomnienia. Najpiękniejszym
wspomnieniem jesteś dla mnie Ty, Susie… Nie gniewaj się na mnie, że zdobyłem od
Franka Twój obecny adres. To trudne do zrozumienia, lecz listownie jest mi
łatwiej. Wtedy wiem, że nic co istotne mi przypadkiem nie umknie.
Dziś mam przerwę,
dlatego mogę w spokoju nadrobić różnego rodzaju korespondencje. Jutro znowu
muszę jechać na próbę, ale i to mnie cieszy. Obecnie, gdy jest już „po
wszystkim” podchodzę do życia bardziej optymistycznie. Po „This is it” może i
przestanę występować, jednak muzyka zawsze będzie żyła we mnie. Ja jestem
muzyką, a ona jest mną. Teraz już nie mam się o co martwić. Wiesz, dlaczego
przez ten cały czas nie poddawałem się i stale dążyłem do celu? To wszystko
zasługa muzyki. Gdyby nie ona, sam nie wiem co bym począł. Nie miałbym do czego
wracać, kiedy wszystko inne traci sens. Jeśli jesteś artystą, z własnej woli
skazujesz się na cierpienie. Jeśli piszesz – cierpisz, jeśli tańczysz –
cierpisz, jeśli śpiewasz – cierpisz. Ale wiesz co? Jest to najpiękniejsze
cierpienie, jakie można sobie wyobrazić…
Dobrze wiem, że pewne
rzeczy zmieniły się bezpowrotnie. Nie wyglądam już tak jak kiedyś, ale chyba
nie masz nic przeciwko? Chciałbym cofnąć czas i naprawić błędy. Może wtedy
życie potoczyłoby się inaczej i nie uzależniłbym się od środków przeciwbólowych.
Nie czuję się ćpunem. Jestem lekomanem. Gdyby nie kochana Elizabeth, pewnie od
dawna bym już nie żył przez demerol. Ale teraz na szczęście wszystko jest pod
kontrolą. Znam umiar, wiem kiedy przestać.
Susie, to nie jest
najlepsza pora, jednak chciałbym Cię przeprosić. Za wszystko i jeszcze na
zapas. Za każdą obojętność kierowaną w Twoją stronę. Za opuszczenie Cheltenham,
kiedy nie chciałem go opuszczać. Za to, że na Ciebie nakrzyczałem. Za to, że Ci
nie ufałem. Za to, że zabiłem nasze kiełkujące uczucie. Za mój egoizm. Proszę,
wybacz mi. Nigdy… Nigdy nie przestało mi na Tobie zależeć.
Decyzja, czy odpiszesz,
należy tylko i wyłącznie do Ciebie.
Całuję
Michael
Pogładziłam delikatnie kartki
papieru pokryte niestarannym, koślawym pismem. Przeczytałam list jeszcze parę
razy, po czym złożyłam go starannie i odstawiłam na biurko. Serce zaczęło mi
walić. Czułam, jakby wszystkie skotłowane we mnie uczucia miały mnie zaraz
rozsadzić.
Lipiec, 1990 r.
Moje ukochane miejsce na Ziemi,
miejsce, do którego zawsze mogę wracać i które kocham najmocniej na świecie,
mieści się w Cheltenham, w angielskim hrabstwie Gloucestershire. Lata w moim
rodzinnym kraju nie należały do najgorętszych, jednak któregoś dnia słońce
zaświeciło najmocniej jak potrafiło.
Michael w przeciwieństwie do mnie
kochał podróżować. Nigdy nie spodziewałam się, że pragnienie zwiedzania świata
zaprowadzi go aż do Cheltenham. Można powiedzieć, iż mieszkaliśmy wtedy po
sąsiedzku, bo moi rodzice prowadzili zwykły, szary letni pensjonat, do którego
niekiedy zjeżdżali się turyści, żeby podziwiać urokliwe okolice hrabstwa.
Nie wiedziałam o nim dużo oprócz
tego, że istnieje. Dzięki temu zdążyłam poznać go jako kogoś innego niż
Jacksona. Dla mnie zawsze był Michaelem.
Tamtego lata jak na angielski klimat, panował spory upał. Atmosfera
Gloucestershire nie śmiała nie zauroczyć. Michael to straszny uparciuch.
Doskonale wiedział w jaki sposób wymawia się nazwę hrabstwa, ale i tak upierał
się przy swoim.
Nasze pierwsze spotkanie było czymś innym,
niesamowitym. Siedziałam wówczas przy tarasie, gdy nagle poczułam, że ktoś bawi
się moimi długimi włosami. Gdy odwróciłam wzrok, napotkałam przepraszające
spojrzenie niespełna 32 – letniego mężczyzny, który mimo swojego wieku,
pozostał Piotrusiem Panem.
Nigdy nie spotkałam osoby, z którą
czas płynąłby mi tak lekko, a moment rozłąki dłużył się w nieskończoność. Mówił
mi, że szukał miejsca, gdzie mógłby wreszcie odpocząć. Od mediów, od sławy, od
plotek. Od systemu. Nasza przyjaźń powoli rozkwitała.
Michaela zapamiętałam jako człowieka
powściągliwego, a zarazem pełnego radości płynącej z każdego najdrobniejszego
szczegółu otaczającego nas świata. Potrafił cieszyć się takimi drobnostkami,
których zwykły człowiek nie był w stanie dostrzec. Nic w tym dziwnego, w końcu
był artystą i to całą swoją duszą. Popołudniami nuciliśmy różne piosenki jakie
przychodziły nam do głowy. W niektórych momentach zerkaliśmy ukradkiem na
siebie, a wtedy on uśmiechał się subtelnie. Jego uśmiech był dla mnie
najpiękniejszy. Nie minęło dużo czasu, aż zaczęliśmy razem pisać. Mike miał
dar. Sprawiał mi wielką radość, gdy chwalił moje teksty, lecz nigdy nie
powiedziałam mu, że tak naprawdę to on inspirował mnie sobą do stworzenia
każdego z nich.
Nie sądziłam, że w niespełna trzy
miesiące zdążę się z kimś tak mocno zżyć. Michael wyjechał w połowie września,
ale obiecał, iż kiedyś na pewno tu wróci. Bardzo mocno przeżywałam tamten
dzień. Spojrzał mi głęboko w oczy i kazał pozdrowić rodziców, gdyż wtedy
tymczasowo zajmowałam się pensjonatem sama. Pierwszy i nie ostatni raz poczułam
w sobie tak bolesną pustkę. Próbowałam też napisać cokolwiek, ale bez niego nie
dawałam rady.
Sierpień, 1991 r.
Mimo braku czasu, Mike wrócił do
Cheltenham. Z wielkim trudem wywalczył urlop w trakcie nagrywania kolejnego
albumu, który miał stać się wielkim hitem. Skomponowaliśmy razem parę utworów,
jednak nigdy oficjalnie nie postanowiliśmy ich publikować.
Był zajęty. Strasznie zajęty. Tym
bardziej spokojne otoczenie i rześkie angielskie powietrze było mu potrzebne. U
szczytu kariery miał zaledwie garstkę czasu do dyspozycji, lecz tutaj czas ten
płynął wolniej, zawsze swoim własnym
tempem.
Imponował mi. Niesamowicie mi
imponował. Choć byłam młodsza, zafascynowało mnie jego duże obycie ze sceną.
Nie potrafiłam uwierzyć, że już jako młody człowiek miał przyjemność zwiedzenia
całego świata. Posiadał na wyciągnięcie ręki coś, o czym nawet nie śmiałam
marzyć. Pamiętam, że często zwierzałam mu się z tej refleksji, a on tylko
wybuchał śmiechem i powtarzał rezolutnie, iż wszystko zawdzięcza staraniom oraz
ciężkiej pracy nad własnym sukcesem. Szkoda, że sam później w to zwątpił.
Czerwiec, 1992 r.
W tym roku stało się coś innego niż
zwykle. Trasa „Dangerous” niesamowicie utrudniała mu możliwość odpoczynku w
Anglii, jednak widocznie dla Michaela nie było rzeczy niemożliwych. Wśród
natłoku pracy, w końcu odnalazł chwilkę, żeby wpaść na chociaż parę dni. On był
wyjątkiem od każdej panującej reguły. Miał wady, ale one były piękne. Zawsze
gdy poznawałam drugiego człowieka starałam się dotrzeć do jego wnętrza, żeby
wśród nawet najgorszych cech znaleźć ideał. Wierzyłam, że mi się udało.
W przeciągu ubiegłych miesięcy
nieco się zmienił. Stres powodowany trasą
szkodził mu niesamowicie, tak jak próbowałam sobie to rozsądnie
wytłumaczyć. Presja czasu również robiła swoje. Dużą część dnia przeznaczał
zatem na próby do koncertów, przez co mieliśmy dla siebie o wiele mniej czasu.
Nie wiedząc dlaczego, po pewnym
czasie straciłam swobodę przebywania w jego towarzystwie. Zmartwiło mnie to,
tak samo jak samopoczucie Michaela. Niby wszystko było tak jak dawniej, lecz
coś uległo zmianie. Uśmiechał się często, żartował, był życzliwy dla ludzi
wokół niego, jednak z czasem zauważyłam, że za tą grzecznością kryje się coś
jeszcze. I w końcu doszłam do wniosku, że od pamiętnego wypadku na planie do
reklamy Pepsi, nie odstawił demerolu.
Nie musiałam go pytać, bo doskonale
o tym wiedziałam. Nawet nie krył się ze swoim uzależnieniem od medykamentów. A
ja wciąż się martwiłam…
Któregoś dnia, surowy angielski
klimat nie sprzyjał odpoczynkowi na świeżym powietrzu. Mimo że oboje byliśmy
zajęci, pod wieczór znalazła się chwilka na krótką rozmowę. Obserwowaliśmy małe
kropelki deszczu, spływające w końcu strużkami po powierzchni szyby. Michael
zdawał się fascynować tym widokiem. Mrugał rzadko, jakby do ostatka zatopił się
w morzu własnych myśli. Opadające lekko na twarz loki przysłaniały mu lewe oko,
co tylko dodawało mu uroku.
W pewnym momencie odwrócił się
gwałtownie od okna, jak gdyby coś wyrwało go z długiego transu. Opuścił wzrok,
kierując go w jakieś bezsensowne miejsce. Zauważyłam wtedy, że delikatnie się
uśmiecha lub po prostu walczy ze sobą, żeby tego nie zrobić. Uczyniłam to samo.
Zamilkłam na dłuższą chwilę, gdy nagle na policzku poczułam ciepło jego dłoni.
Zamarłam
— Włosy wpadały ci do oka. —
uśmiechnął się, odgarniając na bok nieokiełznane pasmo.
Na dźwięk jego głosu
również postarałam zdobyć się na jak najpiękniejszy uśmiech.
— Wiesz, że tobie też włosy wpadają
do oka? – mruknęłam cicho, odgarniając mu je do tyłu.
— Teraz już nie – zachichotał uroczo, po czym zamilkł.
W pokoju było prawie ciemno. Tylko
mała lampka stojąca na biurku dawała słabe światło, które swoim mdłym blaskiem
padało mu na twarz. Podziwiałam jego ładne rysy, jego loki, promienny uśmiech,
ale największą uwagę skupiłam na oczach. Czytałam kiedyś, że 90% ludzi na
świecie posiada brązowy kolor tęczówki, lecz ja byłam pewna, że te były inne.
Wyjątkowe. Jedyne w swoim rodzaju.
Nagle zestresowałam się swoim
zainteresowaniem i skarcona przez zdrowy rozsądek odeszłam od biurka, nad których
zazwyczaj pisaliśmy nasze dzieła podczas niesprzyjającej pogody.
— Już idziesz? – zapytał smutno.
— A chcesz, żebym została?
— Niedługo wyjeżdżam i chciałbym z
tobą spędzić resztki czasu. Coś się stało?
Już dawno „coś się stało”. On doskonale o
tym wiedział. Oboje wiedzieliśmy.
— Nie, nie. Nic się nie stało,
Mike. O czym dzisiaj piszemy? Masz jakiś pomysł…?
***
24 czerwca Michael ponownie
opuścił Cheltenham, by kontynuować trasę. Z każdym dniem coraz bardziej za nim
tęskniłam, bo też z każdym dniem coraz bardziej mi na nim zależało.
Potrzebowałam jego towarzystwa, jego rozmowy. Nie rozumiałam, że nie mogę mieć go
na własność. Nie wiedziałam, że każdy musi kiedyś opuścić nasze życie. Bo
przecież czemu niby miałby to robić, skoro wszystko się układało?
Rok 1993
Kończąc 27 lat nadal czułam się
dzieckiem, a Michael pewnie tak samo. Zawsze wydawało mi się, że to wina
uśmiechu. Ten, kto nie przestaje się uśmiechać – nigdy się nie starzeje.
Wierzyłam w to całym swoim sercem.
Trasa „Dangerous” powoli
dobiegała końca, dlatego też Mike zrobił sobie dłuższą przerwę na odwiedziny w
pensjonacie. Atmosfera była jak zawsze cudowna. Nikt nie robił afery z powodu
jego obecności, bo każdy zachowywał przyzwoitą, stosowną życzliwość.
Jednego z wyjątkowo
romantycznych wieczorów oglądaliśmy razem telewizję. Nasze dłonie były wtedy
tak blisko siebie, że nie potrafiłam uspokoić motylków w brzuchu i przyspieszonego
bicia serca. Nie potrzebowaliśmy
rozmowy, żeby się rozumieć. Słowa były zupełnie zbędne wobec tego, co nas
łączyło. Nie potrafiłam pojąć tego uczucia. Nie potrafiłam go określić. Coś
zmieniło się miedzy nami. A jednak stało się tak piękne.
15 września 1993 r.
Tego dnia świat runął. Ludzka
zachłanność sięgnęła granic. Michael usłyszał zarzuty, które na zawsze
odmieniły mu życie. Zastałam go wtedy w jego pokoju z miną, jakby zawalił mu
się świat.
— Boże, Michael, co się stało? –
spytałam zdezorientowana tym widokiem.
— Właśnie otrzymałem telefon… że
oskarżyli mnie o wykorzystywanie jakiegoś dziecka – mówił cicho, choć nietrudno
było usłyszeć jak łamie mu się głos.
Nie zrozumiałam.
— Wykorzystywanie?
— Tak… Seksualne. Stwierdził, że go
molestowałem. – po tych słowach z bezsilności ukrył twarz w dłoniach.
Skrzywiłam się.
— Żartujesz, Michael… - podeszłam
bliżej. – To nie może być prawda!
Odsunął się ode mnie
gwałtownie.
— Susie… Jak oni mogli… Jak oni
mogli mi coś takiego zrobić? To niedorzeczne! Zaufałem im. Wierzyłem, że nic
się nie stanie, a tymczasem to MNIE tak naprawdę wykorzystano. To ONI są winni,
nie ja!
— Prasa o tym wie?
— Czy wie? Oczywiście, że tak. Cały
świat już wie. Już wszyscy znają pedofila Jacksona!
Zawirowało mi w głowie. Powoli
zaczynały do mnie docierać wypowiedziane przez niego słowa. Chciałam mu pomóc.
Człowiek na poziomie jego wrażliwości nie powinien, nie mógł tak cierpieć.
Życie obróciło się przeciwko niemu, a żądza pieniędzy wzięła górę na
moralnością.
Nagle usiadłam bardzo blisko
niego. Przyglądałam się dokładnie jego postaci, analizując wszystkie nasze
wspólne przeżycia. Zapragnęłam go przytulic. Ulżyć w bólu, jednak gdy
spróbowałam cokolwiek zrobić, uczynił coś, czego nigdy bym się nie spodziewała.
— Odejdź, Susie – warknął
nieprzyjaźnie. — Zostaw mnie w spokoju!
— Ale… Ale przecież możesz mi
zaufać!
— Nie rozumiesz?! Chcę być teraz
SAM!!! Zostaw mnie, jeśli łaska.
Przeraziła mnie jego reakcja. Jeszcze
nigdy nie podniósł na nikogo głosu. NIGDY.
19
września 1993 r.
Po oskarżeniach Michael oddalił się od
świata. Stał się kompletnie nieufny wobec otaczających go ludzi. Tak bardzo
potrzebowałam jego bliskości, a on za każdym razem odtrącał mnie bezdusznie.
Próbowałam do niego dotrzeć, ale było to niemożliwe. Z każdym dniem coraz częściej
przesiadywał sam, pogrążony w zadumie. Niekiedy obserwowałam go z daleka i
cierpiałam razem z nim. Przestał być sobą. Kompletnie stracił kontakt z
rzeczywistością, a ja bezskutecznie usiłowałam to naprawić.
Ten wieczór był szczególnie piękny.
Nie mogłam zasnąć, więc ubrałam ciepłą kurtkę i wyszłam na taras oglądać
gwiazdy. Na bezchmurnym niebie prezentowały się niczym miliony malutkich
punkcików, które podobno nie gasną, tylko zamieniają się w uśmiech.
Nagle parę metrów ode mnie dostrzegłam
znajomą mi osobę, na której widok serce zabiło mi szybciej. Michael utkwił
wzrok w rozgwieżdżonym firmamencie i z
zupełną powagą napawał się tym widokiem.
Wiedziałam, że nie powinnam
podchodzić. Mimo to, podeszłam.
Wyczuł moją obecność, jednak nic sobie
z tego nie robił. Zabolało. To było tak niepodobne do niego! Zawsze był taki
radosny w moim towarzystwie, a teraz na jego twarzy malowało się jedynie nieme
cierpienie, które i mnie zadawało ogromny ból.
Bez namysłu wtuliłam się w jego bok.
Tym razem nie protestował.
— Co tu robisz, Susie? – spytał
obojętnie, jakby w ogóle nie zależało mu na odpowiedzi.
— Co TY tutaj robisz, Michael?
— Te gwiazdy są takie piękne… I
wydają się takie szczęśliwe w porównaniu do mnie…
— Co ty pleciesz, Mike…? Gwiazdy nie
mogą być szczęśliwe, nie mają uczuć.
— No właśnie. – spojrzał w pustkę ze
łzami w oczach. — Tylko tych, którzy nie mają uczuć nie da się zniszczyć.
Pozostali skazani są na ból.
— Nie mów tak! Dlaczego jesteś taki
pesymistyczny? To wszystko się zaraz wyjaśni i znowu będzie dobrze.
— Nie, to tak nie działa – westchnął,
odwracając się wreszcie w moją stronę. — Jedynym wyjściem jest zapłacenie temu
człowiekowi i tak też radził mi adwokat. Ale wtedy świat automatycznie weźmie
mnie za winnego. Nie rozumiesz, to sytuacja bez wyjścia!
— Nie ufasz mi? Chcesz zniszczyć to…
Co zakwitło między nami? – odruchowo położyłam dłoń na jego policzku. Oboje się
zaczerwieniliśmy.
— Skąd mam wiedzieć, czy ty też nie
chcesz mnie wykorzystać? – odparł chłodno, jednak po chwili zbliżył się do mnie
tak, że praktycznie stykaliśmy się nosami.
Zadrżałam ze zdenerwowania, lecz gdy
w pewnym poczułam jego ciepłe usta, pomyślałam, że moje serce oszaleje. Przez
krótką chwilę przeniosłam się do naszej wspólnej Nibylandii, która nigdy nie
zginie. Nie potrafiłam stłumić mojego uczucia, rosnącego z każdą cudowną
sekundą. Chciałam całować się z nim wiecznie i na zawsze zapomnieć o problemach.
O świecie. O wszystkim.
Gdy ocknęłam się z transu,
momentalnie wypadłam z jego objęć. Odeszłam. Mimo że czułam spływające po
policzkach łzy, w sercu miałam pustkę.
20 września 1993 r.
— Dokąd jedziesz, Michael? –
spytałam zaskoczona po zauważeniu, że się pakuje.
— Wyjeżdżam stąd. – odłożył do
walizki kolejną czerwoną koszulę.
— Tak szybko? Ach, rozumiem. Trasa.
Przyjedziesz tu za rok, prawda?
— Susie – spojrzał mi z powagą w
oczy — wyjeżdżam na zawsze.
Zamarłam.
— Jak to? Dlaczego?
— Ja już sobie nie radzę… Nie chcę
utrzymywać kontaktu z osobami, które mogą mnie kiedyś wykorzystać – mruknął
ozięble. — A trasę musiałem przerwać… Jestem… Zbyt uzależniony. Idę na odwyk,
inaczej się wykończę.
Po tych słowach wyszedł, zostawiając
mnie samą. Czy aby na pewno była to ta sama osoba, którą tak uwielbiałam? Czy
to z nim prowadziłam rozmowy o wszystkim i niczym, pisałam piosenki? Moje serce
płakało. Ja nie potrafiłam.
Zaczęłam biec. Dogoniłam Michaela
przy drzwiach wyjściowych. Odwrócił się w moją stronę. Chciałam go pocałować,
ale nie było o tym mowy…
— Dlaczego mi to robisz? –
zaszlochałam po dłuższym skrywaniu emocji. — Wzbudziłeś we mnie uczucie,
pokochałam cię, a ty teraz opuszczasz nasze kochane Cheltenham?
— Muszę wyjechać. Na zawsze, Susie.
Nasza znajomość została oficjalnie
zakończona we wrześniu 1993 roku. Choć cierpiałam, całą swoją mocą starałam się
zapomnieć. Kochałam go i nienawidziłam jednocześnie. W końcu wszystko zniknęło.
I on, i ja z Gloucestershire. Od 1999 roku przeniosłam się na stałe do
Sacramento. Byliśmy tak blisko, a mimo to dzieliły nas mile, niechęć oraz
zapomnienie. Każdy poszedł inną stroną. Widocznie tak musiało być.
Sacramento, 23.06.2009 r.
Drogi Michaelu!
Nie odpowiadając
na Twój list postąpiłabym niezwykle nieuprzejmie, dlatego w wolnej chwili
postanowiłam po krótce odpisać.
Minęło tyle lat.
Masz zupełną rację, mój drogi, mówiąc, że nigdy nie będzie już jak kiedyś. Czas
biegnie. Nie możemy wiecznie myśleć o młodości, rozdrapywać stare rany. Trzeba
zmierzyć się z czekającą nas przyszłością. Wspaniałe lata spędzone w
Gloucestershire odeszły już na zawsze. Poszliśmy inną drogą. Ty postanowiłeś
leczyć się w ośrodku odwykowym, jednak później dalej wydawałeś wspaniałe płyty,
za które ogromnie Cię podziwiam. HIStory to arcydzieło. Najbardziej pokochałam
piosenkę „Stranger in Moscow”. Dobrze wiem, co znaczy samotność i chłód
panujący w środku… Przepraszam, musiałam to napisać.
Może mi nie uwierzysz,
ale niedawno skończyłam 43 lata i nadal nie wyszłam za mąż. Nie potrafiłam tego
zrobić, gdyż moje serce chyba na zawsze pozostanie egoistą. Wybrało sobie jedną
osobę, która może się o nie troszczy, ale nadal pamięta…
Michael, moje życie
przez te wszystkie lata z pewnością nie było tak urozmaicone jak Twoje. Po
przyjeździe do Stanów zaczęłam hobbistycznie pisać felietony do jednego
czasopisma, lecz głównie skupiłam się na pisaniu powieści. Pod pseudonimem
wydałam na razie 3 książki. Kto wie, czy przypadkiem ich nie czytałeś?
Słyszałam, istotnie, o
Twojej trasie i muszę przyznać, że było to dla mnie ogromne zaskoczenie.
Widziałam Twój stan psychiczny po procesie. Wtedy po raz drugi poczułam
potrzebę przyniesienia Ci pomocy jak wtedy, gdy oglądaliśmy rozgwieżdżone
niebo. Dlaczego odszedłeś? Naprawdę po to, żeby po 16 latach w kilku marnych
zdaniach przepraszać za te okropne chwile katuszy bez Ciebie?
Zmieniliśmy się, Mike. Oboje. Nie jesteśmy już
tymi samymi ludźmi. Nasze drogi się rozeszły. Przepadły nasze relacje, budowane
misternie przez trzy lata spędzone w Cheltenham. Obawiam się, że byłoby nierozsądnie,
gdybyśmy spotkali się ponownie. Nie znamy się. W ogóle się już nie znamy.
Gdyby moje
serce przestało o Tobie pamiętać już dawno wyszłabym za kogoś. Ale tak nie zrobiłam.
I nigdy nie zrobię.
Pozdrawiam
Susan
Chłód zawarty w tym liście był taki znajomy…
Jakby te 16 lat nigdy nie upłynęło…
***
— Nie teraz, Frank – mruknąłem cicho
po usłyszeniu pukania do drzwi.
— Michael. – mężczyzna wszedł bez
mojej zgody. — To ważne.
— Co takiego? – spytałem, poprawiając
przeciwsłoneczne okulary.
— Przyszedł list od panny Susan Kennedy.
— Panny? – zdziwiłem się.
— Tak, ale to nieistotne. Ważne, że zdobyłem
jej adres.
— Dobrze. Dziękuję, Frank. Czy
mógłbyś już wyjść?
— Coś nie tak?
— Tak, strasznie boli mnie głowa…
Chcę dzisiaj odpocząć, jutro znowu próba – jęknąłem, przykładając dłoń do
czoła. — Zaraz wezmę leki.
— Znowu?
— Znowu…
Po przeczytaniu listu od razu
napisałem odpowiedź.
Los Angeles, 24.06.2009 r.
Kochana!
Nawet nie wiesz
jaka radość we mnie wstąpiła, gdy otrzymałem Twoją odpowiedź, Susie. W natłoku
pracy tak trudno znaleźć mi wolną chwilkę, ale ten fakt rozświetlił mi cały
dzień.
Dzisiaj mam dzień
przerwy od prób do ostatniej trasy koncertowej w moim życiu. Nie byłbym sobą,
gdybym oficjalnie nie pożegnał się z fanami. Tymi prawdziwymi, którzy nie
zostawili mnie po procesie. Wczoraj dawałem z siebie co mogłem, ale nie jestem
zmęczony. Muzyka mnie uskrzydla. I choć po „This is it” nie dam już na żywo
żadnego występu, muzyka będzie we mnie. Nigdy na dobre nie zrezygnowałbym z
czegoś, co ukochałem nad życie. Choć scena będzie pusta, dalej zatańczy za mnie
czas.
Chciałbym też przeprosić
Cię ogromnie za to, że w tak bezczelny sposób zdobyłem Twój adres. Po prostu
musiałem tak postąpić.
Kto wie, co przyniesie przyszłość? Jutro
ponownie czeka mnie próba, a po niej kolejne. Jestem ogromnie podekscytowany, w
końcu trasa zaczyna się już w lipcu! Tak jak wspominałem, ostatnio przewija się
wokół mnie dużo osób. Nie chciałabyś się kiedyś ze mną spotkać? Planuję
pojechać gdzieś za parę miesięcy. Byłbym zaszczycony, gdybyś zgodziła się mi
towarzyszyć. Razem moglibyśmy odnaleźć nasze Gloucestershire, gdyż wierzę, że
cały czas mamy siłę, by to zrobić, nawet jako zupełnie inni ludzie. Daję głowę,
że nie wszystko jeszcze stracone. Cała przyszłość roztacza się przed nami.
Buziaki
Michael
***
— There’s nothing I can do with total eclipse of the heart… - nuciłam
piosenkę dobiegającą z radia. Po chwili wyłączyłam je. Usłyszałam dzwonek do drzwi.
Pani listonosz we fryzurze a la
Marilyn Monroe wręczyła mi pospiesznie przesyłkę i zaraz wróciła tam, skąd
przybyła. Ku mojemu zdziwieniu list został dostarczony tego samego dnia, co wysłany,
o czym świadczyła dzisiejsza data.
Nie chciałam płakać. Nie chciałam
wylewać strumienia łez z tęsknoty. Jednak mimo woli, ciekły mi one po
policzkach, a serce rwało się na strzępy. Już nic z tego nie rozumiałam.
Dlaczego obudził się po szesnastu latach? Tęskniłam. Potrzebowałam go.
— Michael, dlaczego? – znowu
poczułam się bezsilna. — Mieliśmy o sobie zapomnieć, czyż nie?
Pogładziłam koniuszkiem palca
mokrą już od łez kartkę. Jego pismo przez tyle lat w niczym się nie zmieniło…
Nadal miałam spore problemy z rozczytaniem dużych, aczkolwiek koślawych
literek, równie chaotycznych jak ich autor.
Wyciągnęłam papier i zaczęłam
pisać.
Sacramento, 24.06.2009 r.
Kochany Michaelu!
Dlaczego Twoje słowa tak wielki
sprawiają mi ból? Dlaczego wciąż muszę cierpieć z tego samego powodu bez
najmniejszej nadziei na zagojenie dawnych ran? Też chciałabym cofnąć czas i
nigdy nie pozwolić Ci odejść, ale to niemożliwe. To Ty podjąłeś decyzję. Ty sam
wiedziałeś, co jest dla Ciebie najlepsze.
Dziś nie mielibyśmy
szans. Nasze Gloucestershire odeszło. Zawsze będziemy przechowywać je w sercu
jako najcenniejszy skarb. Teraz jesteśmy inni. Ty – jesteś piosenkarzem
kochanym przez miliony, a ja pospolitym szaraczkiem. Na pewno znajdziesz na
swojej drodze jeszcze wiele wspaniałych osób i tego życzę Ci z całego serca,
mój drogi.
Kiedy ostatni raz Cię
widziałam, mówiłeś, że wyjeżdżasz na zawsze. Zatem i teraz musimy się pożegnać.
Na zawsze, Michael,
Pozdrawiam
Susan
Skończywszy pisać, wyjrzałam za
okno. Choć padało, wyszłam z domu i szaleńczym biegiem pognałam na pocztę. Zabrałam
ze sobą jedynie list i złamane serce. Wysłałam go priorytetem dla pewności, że
na czas dotrze do adresata. Nie tolerowałabym spóźnienia. Takich rzeczy nie
wolno odkładać na później.
25.06.2009 r., godziny popołudniowe
— Na zawsze, Michael – powiedziałam,
patrząc bez wzruszenia na ekran telewizora.
*********************************************************************************
To jest żałosne, ale musiałam. Mam nadzieję, że się podobało...
Mezzoforte
