Nothing Can Happen - rozdz. 2

Cześć ^^

Bez większych wstępów zapraszam Was do czytania i z góry proszę o szczere opinie na temat opowiadania ;D  Przepraszam oczywiście, że dodaję dopiero teraz ale nie miałam kiedy się za to zabrać i wyszło jak wyszło. No ale cóż xD




***********************************************************************************

      Idąc do domu, kolejny już raz natknęłam się na spotkaną wcześniej rudowłosą dziewczynę. Najzabawniejsze jest w tym wszystkim to, że wcześniej jej nie poznałam. Nie poznałam osoby, z którą spędziłam połowę dzieciństwa...

      Trochę inaczej wyobrażałam sobie spotkanie po latach. Ewa bardzo się zmieniła - wydoroślała i przefarbowała włosy, a zapamiętałam ją przecież jako niziutką blondynkę o łobuzerskim wyrazie twarzy. To trochę dziwne uczucie - spotkać po długiej rozłące swoją przyjaciółkę z piaskownicy. W ciągu tych czterech lat dużo się w życiu pozmieniało, bo właśnie tyle czasu się nie widziałyśmy. Może to dziwne, ale mi szczególnie się one dłużyły. 

Tylko dlaczego?

     Usiadłam na ławce z nadzieją, że mnie zauważy. Cały czas ją obserwowałam. Co chwila odbierała jakieś telefony, a każdy z nich kończył się czymś w rodzaju zduszonego chichotu. Tak ją właśnie zapamiętałam - wiecznie roześmianą optymistkę i duszę towarzystwa. Nie wytrzymując już dłużej podeszłam do niej niezauważona, zasłaniając jej oczy.

- Bardzo zabawne! - fuknęła. - Hej, proszę mnie natychmiast zostawić!

Ciekawe jak zareagowałaby ze świadomością, że to własnie ja?

- Oj tam, oj tam. - zaśmiałam się. - Mi nie pozwolisz?

- Iwka? - odwróciła się z nieśmiałym uśmiechem na twarzy

- Tylko nie Iwka! - tym razem obie wybuchłyśmy śmiechem

- O Boże, ale wyrosłaś! Tyle lat się nie widziałyśmy...

- Niecałe cztery. I nie zaprzeczaj, ale to nie ja byłam najniższa w klasie. - droczyłam się

- Do czasu, moja droga, do czasu. A poza tym, jak tam u Ciebie? Przykro mi, że nie utrzymywałyśmy kontaktu, ale co zrobić jak ''porywają cię na drugi koniec Polski'' i nie dają dostępu do telefonu, W późniejszym czasie przez głupotę straciłam także numer twoich rodziców, także wiesz i...

- Spokojnie Ewcia, na początku ja chciałabym wiedzieć co ty tu robisz? 

- Mieszkam.

- Sama?

- U cioci. Dostałam się do dobrego technikum, więc myślę, że możemy odnowić kontakt. Co ty na to?

- No nie wiem, nie wiem... - udawałam sarkazm

-  Cieszę się że chcesz, więc w takim razie masz mój numer. - podała mi karteczkę - Zdzwonimy się w najbliższym czasie

     Z Ewą odbyłam jeszcze krótką, lecz przyjemną rozmowę. Doprawdy, w takich chociażby przyziemnych i pozornie mało znaczących chwilach, dla człowieka nie liczą się żadne problemy i troski. W moim przypadku treść pomiętolonej kartki. Tej, która odbiera mi siły, a jednocześnie zagrzewa do dalszej walki. Walki o wszystko i o nic.

     Mówiąc po krótce, pogadałam, podumałam i poszłam nie wspominając na razie o pewnym znaczącym szczególe. Na to przyjdzie jeszcze pora.


   A moim celem było małe, przytulne mieszkanko ulokowane na obrzeżach stolicy...

                                                        ******

   Deszcz rozpadał się jeszcze mocniej. Poczułam się słabo. Wirowało mi w głowie, a spadające krople deszczu zlewały się w jedną całość. ''Nie zemdlej teraz'' - upominałam się w myślach. ''To już blisko, na pewno dam radę''.
     
   Zbliżając się do progu drzwi, doszłam do wniosku, że pomimo tego ''czegoś'' w moim dotychczasowym życiu, czego nie w sposób opisać nie czuję się wcale samotna. Wręcz przeciwnie. Wsparcie mam przecież w ukochanej rodzinie - tak różnej, a jednak bardzo zgranej i niesamowitej.
     
     Mama zajmuje się wysyłką towarów w odległe zakątki Europy, a tata z Robertem po powrocie z pracy jeżdżą zazwyczaj nad oddalone o kilka kilometrów łowisko, spędzając tam zazwyczaj parę długich godzin. Potem zazwyczaj następuje pieszczotliwie zwane przez brata ''zgadywanko'', który złowił więcej. Zwyczaj ten wymyśliliśmy już jako maluchy i póki co będzie on trwać jeszcze wiele, wiele czasu...

     Nie ulega wątpliwościom, że dzisiaj będzie podobnie. Pusty dom, a następnie maraton w Monopoly do 2:00 w nocy. Taka z nas rodzinka.

Dzień, jak co dzień? - zależy dla kogo...

                                                        *************

      Zważając na moją sytuację rodzinną, można by rzec, iż jestem wielką szczęściarą. Czy aby na pewno? Pod tym względem tak ale coś się stało... i się nie odstanie.

       Westchnęłam, po czym pospiesznie przekręciłam dziurkę od klucza. Najzwyczajniej na świecie miałam ochotę klapnąć na łóżko i wszystko spokojnie pomyśleć. Nie było mi to jednak dane, bo siłą wyższa zdawałą się pozmieniać z lekka me plany, przywracając po raz kolejny stare, niekoniecznie dobre wspomnienia...



   ********************************************************************************************

I jak? Moim zdaniem wyszło jeszcze gorzej niż ostatnio. Amatorstwo - cóż zrobić? 
Mam jednak małą nadzieję, że się podobało i serdecznie dziękuję Liberial Girl za komentarz :D

Życzę wszystkim miłego dnia ( lub też wieczoru ;P )

Mezzoforte